جاده

سلام یوکا؛ 

نمی‌دانم چه بنویسم. زندگی به هر شکلی که هست راه خود را پیدا می‌کند. اما مردگان در جای خود می‌مانند و فراموش می‌شوند. شاید هم برعکس باشد. مردمان زنده در جاده‌ی زندگی می‌دوند و مردگانی که ساکن شده‌اند دیگر یاد مسافران نمی‌کنند. مقصد کجاست؟ چرا کسی نمی‌داند. کاش این همه از مرگ ننویسم. دلم کمی زندگی می‌خواهد. دلم برای کسی که دوسال پیش، خیالش را دوست داشتم تنگ شده. چاره چیست؟ چرا به دنبال غمم هی. 

 یابلوی سرگردانت.